کلاف ذهنم مرتب می کنم تا به سر نخش برسم

خیلی پیچیده و بهم ریختست

باید از یه جا شروع کنم

از وقتی که اطرافیان هی می خوان به خوردم بدن،

که تو دیگه نیستی،

ذهنم بهم ریختست

سَر و تَهِشو پیدا نمی کنم

اصلا وایسا ببینم چه مدت ازت بی خبرم

1 روز

2 روز

1هفته

1ماه

1 سال

3سال

نمیدونم!
اصلا من اینجا چیکار می کنم؟

چرا این چهره ها واسم آشنا نیست

باید بیام پیشت

میرم جلوی آینه

چقدر چهرم داغون شده

با این قیافه نباید بیام دیدنت

دوباره بر می گردم سمت تخت خواب

دراز می کشم

خانمی اومد تو اتاقم

بهم گفت داروهامو بخورم

اما زیر بار نمیرم

 من که چیزیم نیست

باید بیام ببینمت

دوباره بلند میشم

چادر سر می کنم

به سمت در میرم

مرد پیری دم در نشسته،نمیذاره برم بیرون

تمام سعیمو می کنم تا بهش بفهمونم می خوام بیام ببینمت

همون خانمِ از پشت به شونم میزنه

"بیا با هم بریم"

.

اومدیم بیرون،ولی کجا باید پیدات کنم

آشفته،خانمی که چند لحظه پیش فهمیدم اسمش مریمِ نگاه می کنم

"میدونم کجاست،بیا"

.

.

.

صدای دندونام که محکم بهم می خورن داشت کلافم می کرد

عصبی شده بودم

پاهام قدرت نداشت

با ترس میومدم جلو

"همینجاست"

انگار یکی به سرم می کوبید

چشام سیاهی می رفت

"مادر دلسوز...."

اسم تو بود

نوشته شده در چهارشنبه 91/7/26ساعت 12:56 عصربارون همدردی ( ) |